Hare Koninklijke Hoogheid prinses Mabel

Kom vanavond met verhalen
Hoe de oorlog is verdwenen,
En herhaal ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen.

Elke keer wanneer ik deze prachtige, laatste regels uit het gedicht Vrede van Leo Vroman lees, realiseer ik me weer hoeveel betekenis verhalen in mijn leven hebben.

Het begon met de verhalen die mijn vader bij ons thuis aan tafel vertelde als hij terugkwam van de reizen die hij voor zijn werk naar Zuid-Amerika maakte. Ik was zeven, acht jaar oud, een kind nog. Door die verhalen ging ik al vroeg inzien dat er een wereld bestaat die zo volkomen anders is dan het Nederland waarin ik opgroeide: een wereld van armoede, waar je kunt sterven door een gebrek aan voedsel, waar scholen en ziekenhuizen geen vanzelfsprekendheid zijn. De meeste kinderen daar, begreep ik, zullen nooit dezelfde kansen hebben als mijn klasgenootjes en ik.

Dat maakte een gevoel van onrecht in mij los. Waarom zou je achtergrond of geboorteplaats bepalend zijn voor je mogelijkheden in het leven? Hebben we niet allemaal recht op gelijke kansen? Ik was negen toen mijn vader onverwachts stierf. Maar zijn verhalen over ongelijkheid, armoede en onrecht zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. Ze hebben hun stempel gedrukt op de manier waarop ik naar mensen en de wereld kijk, ze liggen ten grondslag aan vele van de keuzes die ik in mijn leven maak.

Zo zijn mijn vaders verhalen over ongelijkheid en onrecht een belangrijke motivatie voor mijn huidige werk om een wereld zonder kindhuwelijken te bereiken. Ik ontmoet vaak kindbruidjes van dertien of veertien jaar, meisjes die van school zijn gehaald om te trouwen, die baby’s krijgen terwijl hun lichaam daar nog niet klaar voor is, en die vaak slachtoffer worden van huiselijk en seksueel geweld. Als mijn dochters toevallig elders in de wereld waren geboren, was dit dan hun lot geweest?, vraag ik me nu, als ouder van twee dochters, af

Prinses Mabel is initiatiefnemer en voorzitter van ‘Girls Not Brides: The Global Partnership to End Child Marriage’ (2011). Zij is tevens medeoprichter en voorzitter van de European Council on Foreign Relations (2007). Zij is tevens – als lid van het bestuur of de adviesraad – betrokken bij Crisis Action, Global Witness, het Malala Fund, de Open Society Foundations en The Elders.

Prinses Mabel richtte in 1994 de European Action Council for Peace in the Balkans op en was hiervan tot 1997 directeur. Van 1997 tot 2008 werkte zij voor de Open Society Foundations, eerst als directeur van het Brusselse kantoor en vervolgens als International Advocacy Director. Van 2008 tot 2012 was Prinses Mabel de eerste directeur van The Elders, een onafhankelijke groep van eminente wereldleiders bijeengebracht door Nelson Mandela gericht op het bevorderen van vrede, rechtvaardigheid en mensenrechten.

Prinses Mabel was tevens betrokken bij de oprichting van de Nederlandse Stichting War Child (1995), de NGO coalitie ‘Publish What You Pay’ (2002) and de ‘Independent Commission on Turkey’ (2004). Van 2003 tot 2007 was zij bestuurslid van de Trust for Civil Society in Central and Eastern Europe. Zij is actief in de strijd tegen HIV/AIDS en in de bevordering van internationaal strafrecht, inclusief de oprichting van het Internationaal Strafhof in 2002.